ห้ามแสดงฤทธิ์เพื่อปากท้อง

     พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ ควงไม้สะเดา ในเมืองเวรัญชา พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ประมาณ 500 รูป

ครั้งนั้น เกิดข้าวยากหมากแพง ชาวบ้านอดอยากยากแค้น ต่างล้มตายลงเป็นอันมาก จนแลดูกระดูกคนตายขาวเกลื่อนไปทั่ว ถึงกับต้องมีสลากซื้ออาหาร ฝ่ายภิกษุสงฆ์จำนวนมาก ก็พลอยอดอยากไปด้วย

     ในฤดูฝนนั้น พวกพ่อค้าม้าชาวอุตราปถะ ได้มาพักรอให้หมดหน้าฝนพร้อมด้วยม้า 500 ตัว ภิกษุทั้งหลายเมื่อไปบิณฑบาตในเมืองเวรัญชาไม่ได้อาหาร จึงไปบิณฑบาตที่คอกม้า พ่อค้าได้ถวายข้าวแดงสำหรับเลี้ยงม้ารูปละแล่ง

     ภิกษุทั้งหลายได้ข้าวแดงมาแล้ว ได้เอามาใส่ครกโขลก แม้พระพุทธองค์ก็ทรงรับข้าวแดงที่พระอานนท์บดด้วยหินมาเสวย ทรงสดับเสียงครกแล้วตรัสถามพระอานนท์ ทรงทราบความแล้วทรงประทานว่า สาธุ สาธุ ที่สาวกของพระองค์เป็นผู้อดทนและเป็นผู้เลี้ยงง่าย

     พระโมคคัลลานะเห็นภิกษุสงฆ์อดอยาก มีความกรุณาสงสาร ได้เข้าไปกราบทูลพระพุทธองค์ ขอแสดงฤทธิ์พลิกแผ่นดิน เพื่อให้เหล่าภิกษุได้ฉันง้วนดิน ซึ่งมีรสโอชาเหมือนน้ำผึ้งหวี่ ไม่มีตัวอ่อน หรือมิฉะนั้นก็จะพาหมู่ภิกษุทั้งหมด ที่ไม่มีฤทธิ์ ไปบิณฑบาตในกุรุทวีป

พระพุทธองค์ทรงห้ามเสียทั้งสองประเด็น